Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είχα την τύχη να κάνω ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελαφόνησο το 1988. Ήταν υπέροχα. Δρόμος δεν υπήρχε. Ένα καϊκάκι μας έπαιρνε από το λιμάνι και μας άφηνε στα ρηχά του Σίμου... έπρεπε να βραχείς δηλαδή, για να βγεις στην παραλία. Ήμασταν όλοι κι όλοι πέντε σκηνές. Έστηνες σκηνή όπου ήθελες και η έκπληξη, εκτός από τη μαγεία του φυσικού πανέμορφου τοπίου, ήταν η καντίνα του Παντελή.
Δυστυχώς, πέρυσι πήρα μεγάλη κρυάδα που ξαναπήγα για κάμπινγκ στο γνωστό οργανωμένο... Ήταν σα να έστησα σκηνή στον ακάλυπτο πολυκατοικίας (όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε). Το κάμπινγκ, τίγκα στο τσιμέντο και στ΄αυτοκίνητα, ακύρωνε αυτόματα το λόγο ύπαρξής του (την επαφή με τη φύση). Το φαγητό επίσης, ήταν χάλια. Η παραλία ήταν γεμάτη γόπες και πάρα πολύ κόσμο, σα να ήσουν στη Βάρκιζα. Και σίγουρα, κανείς δεν είχε πάει εκεί, για να γευτεί αυθεντική ομορφιά και επιστροφή στη φύση.
Η Ελαφόνησος, για μένα τουλάχιστον, όπως την πρωτογνώρισα, έχει πεθάνει!